Apel do Nauczycieli

Szanowni Państwo Nauczyciele,

u progu nowego roku szkolnego, jako pokłosie ostatniej Ogólnopolskiej Pielgrzymki Nauczycieli na Jasną Górę, ośmielam się podzielić poniższym przesłaniem wpisanym w misję nauczyciela każdego szczebla edukacji, które wpisuje się w wychowanie ku wartościom:

1. Bądźmy nauczycielami, dla których integralny rozwój i integralne wychowanie staje się nadrzędnym celem naszej pracy.
2. Bądźmy nauczycielami, którzy odważnie głoszą prawdę o wielkiej wartości człowieka i jej źródłach; o godności człowieka, wartości ludzkiego życia i potrzebie jego ochrony; o wartościach i normach moralnych oraz konsekwencjach różnych struktur zła.
3. Bądźmy nauczycielami – świadkami miłości wychowawczej, którzy kochają swoich uczniów, rozdającymi miłość wychowawczą – mają czas dla swoich uczniów, towarzyszą im w radości i smutku, czasem trudnej i niepowtarzalnej drodze życiowej; którzy zarażają swoich uczniów pogodą ducha, życzliwością, uśmiechem, cierpliwością, odpowiedzialnością, ale też sprawiedliwością; którzy potrafią wczuć się w cierpienie ucznia, jego wątpliwości i pytania.
4. Bądźmy nauczycielami, którzy odważnie mówią nie dla kultu subiektywizmu, bezgranicznej tolerancji i wolności, egoizmu, pobłażania dla wszystkiego co uderza w godność osoby, wyrządza krzywdę drugiej osobie.
   1. Bądźmy nauczycielami nie tylko specjalistami przedmiotowymi, ale wychowawcami, którzy w sposób nowatorski budować będą proces wychowania intelektualnego, którzy ukażą sens zdążania do pełni człowieczeństwa.

               Niech nie zabraknie nam: samoświadomości, pomysłowości, miłości i heroizmu  cech wskazanych przez św. Ignacego Loyolę. Cechy te zobowiązują do postawienia sobie wielu pytań:

• Samoświadomość – kim jestem i jakim jestem; jaka jest moja hierarchia wartości, którą preferuję i urzeczywistniam; jakie są moje mocne i słabe strony osobowości; jakimi motywami kieruję się w życiu; dlaczego konkretne problemy pedagogiczne rozwiązuję w ten a nie winny sposób;
• Pomysłowość – na ile i w jaki sposób wykorzystuję możliwości do budowania twórczej pracy pedagogicznej, jako szansy własnego rozwoju oraz rozwoju swoich uczniów;
• Miłość – na ile akceptuję i kocham samego siebie, doceniam własny potencjał pedagogiczny, zauważam swoje zdolności pedagogiczne, a przez to kocham drugiego człowieka, swoich uczniów, by z zaangażowaniem rozwijać ich potencjał osobowy i kierować go ku dobru;
• Heroizm – jak traktuję swoją pracę zawodową w perspektywie pełnionej misji nauczycielskiej; na ile ona jest dla mnie ważna, w jakim stopniu angażuję się w stałe doskonalenie pracy nauczycielskiej.

               Powstaje pytanie: czy moja praca pedagogiczna w perspektywie aksjologicznej jest prawdziwym życiem pedagogicznym?

Prof. dr hab. Krystyna Chałas, KUL